Μικρασία πονεμένη 100 χρόνια μετά
Εκδήλωση Λόγου και Μέλους την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022 και ώρα 6:00 μμ στην αίθουσα της ΓΕΧΑ Σερρών
Ομιλήτρια η κ. Σταματία Καραγεωργίου – Πάπιστα Συγγραφέας
Θα παρουσιαστούν τραγούδια για την Μικρασία.
Μικρασία πονεμένη 100 χρόνια μετά
” Όταν τελέστηκε αυτός ο ανομολόγητος αφανισμός, ο κόσμος σώπασε και κοίταξε βουβός, ανήμπορος να εξηγήσει τη χρησιμότητα τόσου πόνου αβάσταχτου και τόσης αδικίας. Οι Ρωμιοί –όσοι επέζησαν- μαζί με τα όσια και ιερά που διέσωσαν, ξεριζωμένοι απ’ τις πανάρχαιες κοιτίδες τους, κουβάλησαν την πίκρα και τον πόνο που για 10 ολόκληρα χρόνια γραφόταν ανεξίτηλα πάνω στην ίδια τους τη σάρκα.
Μονάχα τώρα, εκατό χρόνια μετά, τώρα που ορθώθηκαν ξανά μέσα απ’ τις στάχτες τους αναζητούν τα ‘πώς’ και τα ‘γιατί’ ετούτης της ‘αμαρτωλής σοδειάς’.
Αυτά τα ‘πώς’, ‘γιατί’ και ‘ποιος’ θα ψηλαφίσουμε.
Πώς μεταφράστηκε το σύνθημα ‘ένας λαός, μια χώρα, ένας ηγέτης’.
Πώς επιβλήθηκε στη Μικρασία μια νέα εθνική ταυτότητα, που για χατίρι της έπρεπε να λείψει ό,τι διαφέρει.
Γιατί ο άνεμος των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων άρχισε να φυσά ανάποδα, δείχνοντας με το δάχτυλο Αρμένιους και Ρωμιούς ως ‘βάρος’ που περίσσευε, απειλή για τη νέα γεωπολιτική ισορροπία.
Ποιος έκλεισε τα μάτια του ερμητικά, αφήνοντας τη θύελλα να παρασύρει εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές.
Και ένα ακόμα ‘γιατί’. Γιατί εκατό χρόνια μετά ερεθίζουμε την πληγή κι αναπαράγουμε αυτόν τον πόνο. Γιατί δεν αφήνουμε τη συμφορά να ξεχαστεί;
Γιατί η ‘Ιστορία’ δεν είναι μαύρα σημάδια στο χαρτί, ούτε ψυχρό κατεβατό που απομνημονεύει ο αγχωμένος μαθητής. Είναι οι μνήμες μας, μνήμες-αχώριστη κληρονομιά, που μας διαμορφώνουνε ως χαρακτήρες, πρόσωπα, κοινωνία. Μνήμες που οι κραδασμοί τους γίνονται η ατμόσφαιρα, το κλίμα που μας περιβάλλει και μας ενώνει αθέλητα με νεκρούς κι αγέννητους.
Αν κάτι θα ’θελα να μείνει μέσα μας απ’ τη συνάντηση αυτή είναι τούτη η αλήθεια: πώς η Ιστορία μας επηρεάζει ανεξάρτητα απ’ την εκτίμηση που της έχουμε ή το ενδιαφέρον που δείχνουμε γι’ αυτήν. Είμαστε και θα είμαστε κομμάτι της είτε το θέλουμε είτε όχι.
Η ιστορία είναι προσωπική μας υπόθεση, έστω κι εκατό χρόνια μετά.”
Μικρασία πονεμένη 100 χρόνια μετά